Jednego dnia byłem w okolicach Warszawy zapolować na sandacza. Znając jego pory spędziłem 3 godziny ale bez wielkich efektów bo miałem tylko 2 pobicia i maluszka. Woda była naprawdę niska i widziałem wszystkie wodne przeszkody. Może oprócz niskiej wody jeszcze jakiś czynnik wpływał na słabe brania. Mówią przecież, że mała woda lepsza na spinning.

To ten maluszek, który wziął na woblera KAMATSU ok. godziny 20.00.

Następnego dnia byłem nad Wisłą ok. godziny 15.30. Woda ok. 70 cm wyższa. Widziałem, że w rzece żerują ryby. Cały czas bił boleń a przy brzegu cmokały okonie goniąc drobnicę. Od czasu do czasu widać było krótki atak szczupaka. Wtedy właśnie zdecydowałem się na łowienie na kopyto. Kilkadziesiąt rzutów i miałem pobicie. Charakterystyczne zatrzymanie, chwila konsternacji co się stało i odjazd. Wszystkim polecam noszenie podbieraka bo po 15 sekundach szczupak spiął się z haczyka. Zbyt długo próbowałem go męczyć bo powyższego sprzętu zapomniałem zabrać a było bardzo ślisko po deszczach i podebranie ręką było trudne. Nie zraziłem się porażką i próbowałem dalej dziękując w duchu za branie. Ok. godziny 16.15 wracałem z krótkiego, godzinnego wypadu i pomyślałem przechodząc koło miejsca gdzie miałem branie, że spróbuje jeszcze raz na woblera. 2 rzuty i jest! Ten sam? Chyba tak. Miał 53 cm i kilogram wagi. Nieduży ale walczył dzielnie! Wyholowałem i zrobiłem powyższą fotkę. Ten sam wobler KAMATSU (imitacja uklei, ostanio ulubiony, tonący) co na sandacza poprzedniego dnia.

Powyższe trochę koliduje z tytułową teorią, którą słyszałem od wędkarzy albo miałem tego dnia, po prostu szczęście... .

I jeszcze jedno zdjęcie z woblerem obok.